تریکومونیازیس چیست؟
تریکومونیازیس یک بیماری مقاربتی غیر ویروسی است که توسط انگل تک یاخته تریکوموناس واژینالیس ایجاد می شود. این بیماری عمدتاً دستگاه ادراری تناسلی شامل واژن، مجرای ادرار و گاهی مثانه یا پروستات در مردان را آلوده می کند.
علائم تریکومونیازیس
یکی از مشکلاتی که افراد مبتلا به تریکومونیازیس اغلب با آن مواجه می شوند این است که این بیماری در اغلب موارد هیچ علامتی ایجاد نمی کند و حدود 70% افراد مبتلا هیچ علامتی را تجربه نمی کنند، که باعث می شود عفونت بدون تشخیص ادامه یابد و گسترش یابد. علائم زمانی که ظاهر می شوند، معمولاً در طی 5 تا 28 روز پس از ابتلا ایجاد می شوند، اما می توانند خیلی دیرتر ظاهر شوند یا به طور متناوب بیایند و بروند. علائمی که ممکن است در اثر تریکومونیازیس تجربه شوند در زنان و مردان متفاوت است به همین دلیل در ادامه هر یک را به طور جداگانه بررسی می کنیم.
علائم تریکومونیازیس در مردان
همانطور که ذکر شد تریکومونیازیس معمولا علامتی ایجاد نمی کند، اما برخی از علائمی که ممکن است در مردان ایجاد کند می تواند شامل موارد زیر باشد:
ترشح از آلت تناسلی (شفاف یا سفید)
احساس سوزش بعد از ادرار یا انزال
خارش یا تحریک درون آلت تناسلی
درد یا تورم در کیسه بیضه (کمتر شایع است)
علائم تریکومونیازیس در زنان
علائم تریکومونیازیس در زنان با مردان متفاوت است و می تواند شامل موارد زیر باشد:
ترشحات واژن با بوی بد، کف آلود و زرد مایل به سبز
خارش، قرمزی یا تحریک واژن
درد هنگام ادرار کردن یا مقاربت جنسی
ناراحتی در ناحیه تحتانی شکم
لکه بینی یا خونریزی بعد از رابطه جنسی
نحوه انتقال تریکومونیازیس
تریکومونیازیس از طریق تماس جنسی، به ویژه مقاربت واژینال گسترش می یابد. همچنین این بیماری می تواند در طول رابطه جنسی دهانی یا مقعدی و در موارد نادر از طریق استفاده از اسباب بازی های جنسی مشترک یا حوله های مرطوب حاوی ترشحات عفونی منتقل شود. برخی افراد بیشتر در معرض ابتلا به تریکومونیازیس هستند از جمله:
افرادی که دارای شرکای جنسی متعدد هستند.
افرادی که از کاندوم یا سایر روشهای پیشگیری استفاده نمی کنند.
زنان مسن، به ویژه آنهایی که یائسه شده اند.
کسانی که سابقه سایر بیماری های مقاربتی دارند.
در حالی که هم مردان و هم زنان می توانند آلوده شوند، زنان بیشتر احتمال دارد علائم را تجربه کنند و عوارض برای آنها شدیدتر است.
تشخیص تریکومونیازیس
تشخیص تریکومونیازیس نیاز به انجام آزمایش دارد، زیرا این بیماری علائم چندانی ایجاد نمی کند و زمانی که همراه با علائم است نیز تشخیص آن دشوار است. آزمایش هایی که برای تشخیص تریکومونیازیس مورد استفاده قرار می گیرند شامل:
میکروسکوپی: نمونه ای از ترشحات واژن یا مجرای ادرار زیر میکروسکوپ برای تشخیص انگل های زنده بررسی می شود.
تست های اسید نوکلئیک: این تست های مولکولی بسیار دقیق و حساس هستند که مواد ژنتیکی انگل را تشخیص می دهند و در حال حاضر بهترین روش برای تشخیص تریکومونیازیس هستند.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری توصیه می کند که زنان فعال از نظر جنسی در صورتی که در معرض خطر بالا برای ابتلا قرار دارند، مانند آنهایی که چندین شریک جنسی دارند یا سابقه بیماری های مقاربتی دارند، سالانه غربالگری شوند.
درمان تریکومونیازیس
تریکومونیازیس به راحتی قابل درمان است و با استفاده از آنتی بیوتیک هایی مانند مترونیدازول و تینیدازول درمان می شود. مصرف هر دو دارو معمولاً در یک دوز خوراکی تجویز می شود.
حداقل 24 ساعت پس از مصرف مترونیدازول و 72 ساعت پس از مصرف تینیدازول از مصرف الکل اجتناب کنید تا از حالت تهوع و استفراغ شدید جلوگیری شود. حداقل تا 7 روز پس از اتمام درمان از فعالیت جنسی خودداری کنید تا اطمینان حاصل شود که عفونت به طور کامل از بین رفته است. عفونت مجدد بعد از درمان این بیماری شایع است و تحقیقات نشان می دهند از هر 5 نفر، 1 نفر در عرض 3 ماه پس از درمان مجدداً مبتلا می شوند.
عوارض تریکومونیازیس
همانطور که ذکر شد تریکومونیازیس به راحتی قابل درمان است، اما می تواند برای مدت طولانی بدون علامت در بدن فرد مبتلا بدون درمان باقی بماند و همین امر می تواند منجر به ایجاد برخی عوارض جانبی شود. تریکومونیازیس درمان نشده به ویژه در زنان میتواند منجر به بروز مشکلات سلامتی جدی شود. برخی از عوارض تریکومونیازیس در زنان و مردان عبارتند از:
افزایش احتمال ابتلا یا انتقال HIV.
افزایش خطر ابتلا به بیماری التهابی لگن که می تواند منجر به ناباروری شود.
زایمان زودرس یا وزن کم نوزاد هنگام تولد.
حساسیت بیشتر به سرطان دهانه رحم.
عفونت های مزمن واژن.
پروستاتیت (التهاب پروستات).
عفونت بیضه.
ناباروری (در موارد نادر).
نکته مهم این است که هم مردان و هم زنان مبتلا به تریکومونیازیس به دلیل التهاب دستگاه تناسلی در معرض خطر بیشتری برای انتقال HIV هستند.
پیشگیری از تریکومونیازیس
از آنجایی که برای پیشگیری از تریکومونیازیس هیچ واکسنی وجود ندارد برای جلوگیری از ابتلا باید اقدامات احتیاطی و پیشگیرانه توسط هر فرد انجام شود. برخی از اقدامات پیشگیرانه برای کاهش خطر ابتلا به تریکومونیازیس شامل:
در تمام فعالیت های جنسی از کاندوم به طور صحیح و مداوم استفاده کنید.
به طور منظم آزمایش دهید.
از شرکای جنسی در مورد آزمایش و علائم بیماری مقاربتی سوال بپرسید.
از دوش واژینال، که می تواند میکروبیوم واژن را مختل کند و خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد، خودداری کنید.
