سندرم آسپرگر چیست و چه تفاوتی با اوتیسم دارد؟

سندرم آسپرگر چیست؟
سندرم آسپرگر (AS) یکی از چندین اختلال طیف اوتیسم است که بر توسعه تعامل اجتماعی، ارتباطات و رفتار تاثیر می گذارد. اگرچه این سندرم کمتر از سایر اشکال اوتیسم شناخته شده است، اما مجموعه ای از چالش ها و ویژگی های خاص خود را به همراه دارد. افراد مبتلا به سندرم آسپرگر عموماً هوش طبیعی تا بالاتر از حد متوسط دارند که آن را در مقایسه با سایر شرایط در طیف اوتیسم منحصر به فرد می‌ کند. با این حال، آنها در تفسیر نشانه های اجتماعی، درک قوانین اجتماعی، و مدیریت اضطراب یا حساسیت های حسی با مشکلاتی مواجه هستند.

علائم سندرم آسپرگر
سندرم آسپرگر با ترکیبی از رفتارها، چالش های اجتماعی و الگوهای تفکر سفت و سخت مشخص می شود. در حالی که ممکن است علائم در هر فردی متفاوت باشد، برخی از ویژگی های مشخصه ای وجود دارد که در بین بسیاری از افراد با آسپرگر مشترک می باشند. در ادامه به بررسی شایع ترین علائم و ویژگی های سندرم آسپرگر می پردازیم.

مشکل در تعامل اجتماعی
یکی از قابل توجه ترین جنبه های سندرم آسپرگر، مشکل در تعامل اجتماعی است. افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است برای درک هنجارهای اجتماعی، مانند خواندن زبان بدن، برقراری تماس چشمی، یا تشخیص نشانه های اجتماعی مانند لحن صدا یا حالات چهره، دچار مشکل شوند. در نتیجه، آنها ممکن است از نظر اجتماعی ناجور، دور از دیگران یا بی علاقه به نظر برسند، حتی اگر این هدف آنها نباشد.

این مشکلات می توانند منجر به چالش هایی در شکل گیری و حفظ روابط این افراد شوند. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب به سختی با همسالان خود ارتباط برقرار می کنند که ممکن است منجر به گوشه گیری آنها شود. در بزرگسالی، آنها ممکن است در حفظ دوستی، روابط رمانتیک یا شرکت در فعالیت های اجتماعی با چالش هایی روبرو شوند.

رفتارها و روتین های تکراری
یکی دیگر از ویژگی های اصلی سندرم آسپرگر گرایش به تفکر سفت و سخت و رفتارهای تکراری است. افراد مبتلا به آسپرگر اغلب عمیقاً بر روی علایق یا سرگرمی‌ های خاص متمرکز می‌شوند که گاهی اوقات تا حد وسواس ادامه پیدا می کند. آنها ممکن است درگیر کارهای روزمره یا رفتارهای تکراری شوند تا حس امنیت و قابل پیش بینی بودن برایشان فراهم شود.
این رفتارهای تکراری می‌ توانند به روش‌ های مختلفی ظاهر شوند، مانند ردیف کردن اشیا، پیروی از روتین ها، یا مضطرب شدن در صورت مختل شدن روتین روزانه آنها. این گرایش به انجام کارهای تکراری می‌ تواند به الگوهای گفتاری آنها نیز گسترش یابد، به طوری که برخی افراد با سندرم آسپرگر روشی رسمی یا بیش از حد دقیق برای صحبت کردن از خود نشان می دهند.

قدرت ذهنی
یکی از مشخصه های بارز سندرم آسپرگر وجود هوش طبیعی تا بالاتر از حد متوسط ​​است. افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است در زمینه های خاصی مانند ریاضیات، علوم یا هنر برتر باشند. برخی از آنها ممکن است مهارت‌ ها یا استعداد های خارق‌ العاده‌ ای در زمینه‌ های خاص داشته باشند. با این حال، با وجود این نقاط قوت فکری، چالش‌ های اجتماعی می‌ توانند در عملکرد روزمره آنها اختلال ایجاد کنند. به عنوان مثال، فردی که مبتلا به آسپرگر است ممکن است از نظر تحصیلی عالی باشد اما با کار تیمی، ارتباطات یا درک موقعیت‌ های اجتماعی پیچیده مبارزه کند، که می‌ تواند بر میزان موفقیت او در مدرسه یا محل کار تأثیر بگذارد.

حساسیت های حسی
بسیاری از افراد مبتلا به سندرم آسپرگر حساسیت بالایی به محرک های حسی دارند. آنها ممکن است بیش از حد به نور، صدا، بافت، بو یا مزه حساس باشند. برعکس، برخی از افراد ممکن است نسبت به حس ها واکنش کمتری نشان دهند و ممکن است اصلا متوجه محرک های خاصی نشوند. حساسیت‌ های حسی می‌ توانند باعث ناراحتی و اضطراب این افراد به‌ ویژه در محیط‌ های شلوغ و پر سر و صدا شوند.

چالش های هماهنگی حرکتی
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است با هماهنگی حرکتی دچار مشکل باشند. این چالش می تواند در مسائل مربوط به تعادل، مهارت های حرکتی ظریف و هماهنگی فیزیکی ظاهر شود. کارهایی مانند دست نویسی، بستن بند کفش یا شرکت در ورزش ممکن است برای آنها چالش برانگیز باشد و این مشکلات می توانند منجر به تشدید احساس ناامیدی یا بی کفایتی در آنها شود.

تفاوت آسپرگر و اوتیسم
در اصل، سندرم آسپرگر نوعی اختلال طیف اوتیسم با تاخیر های زبانی و شناختی کمتر است و افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً عملکرد بالاتری نسبت به افراد مبتلا به اوتیسم دارند. برخی از تفاوت های رایج سندرم آسپرگر با اوتیسم عبارتند از:
افراد مبتلا به سندرم آسپرگر رشد زبانی (پروسه فهمیدن و یادگیری زبان) طبیعی دارند، در حالی که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در مهارت های زبانی تاخیر داشته باشند.
افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً دارای هوش متوسط ​​تا بالاتر از حد متوسط ​​هستند، در حالی که افراد مبتلا به اوتیسم طیف گسترده‌ ای از توانایی‌ های فکری از جمله از ناتوانی‌ های ذهنی تا هوش بالا دارند.
افراد مبتلا به آسپرگر عموماً درک بهتری از قوانین اجتماعی دارند، در حالی که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلات شدیدتری در ارتباط و تعامل اجتماعی داشته باشند.
هر دو ممکن است علایق وسواس گونه یا رفتارهای تکراری داشته باشند، اما این رفتارها در سندرم آسپرگر کمتر مشخص است.